Pfff ‘normaal’ vind ik reflecteren aan het eind van het jaar een fijne bezigheid, maar nu… ik heb er helemaal geen zin in. Dus tja dan maak ik maar zin. En weet je het is ondanks alle poep is het een heel mooi en zeker leerzaam jaar geweest.
Alle disharmonie van het afgelopen jaar heeft wel zijn tol geeist in mijn energieniveau en mijn verbeeldingskracht. Teveel heb ik me laten afleiden door de buitenwereld en veel verdriet gevoeld over uitspraken van anderen en de onrechtvaardigheid van deze wereld.
Maar zo aan het eind van het jaar is mijn gevoel verschoven van frustratie en lethargie naar inspiratie en vertrouwen. Er is met Midwinter echt iets in mij verschoven. Ook ben ik momenteel in een groepsproces van steeds meer loskomen van het karakter en persoonlijkheid en dit verschuift ook een hoop van binnen. Dit gaat niet om mijn kleine persoontje, maar om een heel belangrijk collectief proces, waar wij allemaal ons deel aan bijdragen.
Over mijn schouder
Terugkijkend, kan ik voor mijzelf constateren dat ik milder ben geworden, naar mezelf en anderen. Ik merk ook dat ik me steeds minder druk maak van wat anderen van me vinden. Teflon huid, ik kan het iedereen aanraden. Nothing sticks. Maar soms schrik ik nog wel van hoe ik nog oordeel over andermans gedrag (een mondkapje als je alleen in de auto zit!!) en woorden. Gelukkig herken ik dit oordeel snel en voel ik steeds meer compassie voor de mensheid en begrijp wat angst met mensen doet. De wereld heeft mededogen en vriendelijkheid nodig. Ik heb ook steeds minder behoefte om mijn persoonlijkheid, mijn buitenkant te laten zien en horen. Het doet er allemaal niet toe wat ik vindt. Mijn ego is uitgeraasd en hoeft niet meer zo nodig gelijk te hebben. Eerst voelde dit als opgeven, maar nu weet ik dat mijn binnenkant mij zoveel krachtiger kan leiden en ik geloof in mijn eigen waarheid, maar die is van mij en niemand anders. Ik schik mij in mijn Lot. En dit betekent niet dat ik nu meedoe met dingen waar ik niet achter sta, nee integendeel, ik sta sterk en ben mijn normen en waarden trouw. Het gaat om deze energie leven, niet alleen maar op social media een mening posten.
Vol verwondering kan ik nu kijken naar de buitenwereld. Een wereld vol angst en conflict. Nu ik de frustratie losgelaten heb voel ik een dieper vertrouwen in mijzelf. Telkens weer worden we ertoe aangezet ons niet langer van buitenaf te laten leiden, maar onze blik naar binnen te richten.
Steeds meer prik ik door de bullshit heen, door de illusie en met mij vele anderen en dat geeft me vertrouwen. Zaken waarvan ik al jaren weet dat ze in het donker sluimeren komen nu eindelijk vol in het licht. En ja dat doet pijn, zeker als je voor het eerst een kijkje in het donker neemt. Met compassie kijk ik naar mensen die het nu allemaal in een keer over zich heen krijgen. Dankbaar ben ik dat ik al vele jaren geleden de Rode Pil heb geslikt en dat ik nu niet alles in een keer moet verwerken. We maken allemaal ons eigen ontwaken mee, en het ontwakingsproces is niet altijd even mooi. Het vereist een openbarsten, een rouwen om wat eens was en een periode van integratie en dit is nu net waar we geen tijd voor nemen, want we razen maar door. Neem deze tijd, de winter is om te integreren in alles rust en ruimte. De situatie waar we nu inzitten is niet volgend jaar over, dus pas jouw tempo aan, want je wilt wel de eindstreep halen.
Een andere emotie die in 2021 regelmatig voorbij kwam bij mij was frustratie en de pijn van afgewezen en niet begrepen en gehoord worden. En die pijn is zo oud, ben daar ook wel klaar mee! Natuurlijk voel ik nog wel het gemis van aansluiting met (een groot deel van) de samenleving. Maar om eerlijk te zijn ben ik altijd een outsider geweest en bovendien is het in deze tijd zoveel makkelijker om de andere gelijkgestemden te vinden. Mensen die ervoor kiezen niet in angst te leven, maar in verbinding. Wat dat betreft is deze tijd zo helend.
Maar ja als ik schrijf over ‘gelijkgestemden’ dan komt weer de uitdaging naar boven dat wij mensen heel erg vast zitten in groepsdenken, in dualiteit. Wij tegen hunnie. Want als ik kies voor verbinding met een groep, dan lijkt dit voor velen (incluis mezelf) meteen het buitensluiten van de andere groep. Die verdeeldheid is onze grootste struikelblok en we doen er allemaal aan mee. Kunnen wij ondanks onze tegenstellingen ons hart open houden?
Relaties worden op de proef gesteld. Onbewuste patronen en programmeringen zijn onder de aandacht gekomen. Zoveel van wat we als vanzelfsprekend beschouwden is ons ontnomen. Zo heb ik ook vrienden en familie ‘verloren’ maar ook veel lieve mensen voor in de plaats ‘gekregen’. Gemeenschap, erbij horen en onze verbinding met thuis, het bewustzijn van het land en het land waarin we leven, zijn benadrukt. Dit was ook een jaar van voorouderlijke patronen en genezing. Mijn eigen bloedlijn in het licht zetten en helen. En kracht putten uit mijn wortels. Ik voel nu meer als ooit dat ik niet alleen ben, want ik heb al mijn voorouders achter mij staan.
En dit is een tijd van moeten voelen, zonder afleiding echt de diepte in. Sommigen van ons zijn hier om te voelen wat nog niet gevoeld is. Om te verwerken wat niet verwerkt is, namens Terra, onze families, gemeenschappen en voorouderlijke lijnen. Velen ervaren een plotselinge verwerking van trauma’s waarvan we niet eens wisten dat ze er waren. De verwerking van dingen die geleefd en doorgegeven zijn.
Onze ogen werden de afgelopen maanden geopend voor hoeveel we als vanzelfsprekend hebben beschouwd, over het hoofd hebben gezien of genegeerd. Na decennia van snelle vooruitgang, worden we opgeroepen om het rustiger aan te doen en ons te richten op wat echt belangrijk is en dat is het terugkeren naar onsZelf, elkaar en de aarde.
Een blik vooruit
Nu de mensheid me toch wel teleurstelt en ik ook met mijn eigen demonen geconfronteerd word, leer ik weer naar de natuur te kijken en met haar mee te bewegen. Het voelt als thuiskomen. Thuiskomen bij mama, het rusten in haar schoot, een innerlijke winter waarin afscheiding en trauma geheeld wordt. Dit vraagt om vertraging, nederigheid, eenvoud en minder nodig hebben, minder willen. Nu meer dan ooit moeten we het heilige opnieuw verweven in ons dagelijks leven. Om de heilige momenten en eenvoudige dingen die we als vanzelfsprekend hebben beschouwd te eren. Om nieuwe rituelen en manieren te creëren om momenten voor onszelf en elkaar te eren.
De tijd waarin we leven, die al millennia is voorspeld, is hier. We hebben er allemaal voor gekozen om nu hier te zijn. En wat een tijd hebben we gekozen om hier te komen. Dit is Ragnarok de ‘ondergang van de goden (en de wereld)’. Een eindstrijd tussen ontketende reuzen en goden, waarbij de vuurreus Surt het vuur aan de lont steekt en met zijn vlammend zwaard zo goed als alles vernietigt. Daaraan vooraf zijn de meeste goden, reuzen en monsters al in deze kosmische strijd omgekomen.
Maar Ragnarök is tegelijk een eindpunt en een beginpunt. Na de slag zal de wereld geteisterd worden door natuurrampen en uiteindelijk verdwijnen in de zee, waarna de wereld weer frisgroen boven de golven vandaan komt. De goden zullen herboren worden en de wereld zal herbevolkt worden door twee overlevende mensen. Het gaat hier niet over een strijd tussen goed en kwaad, zoals in christelijke zin, maar over een veel grotere strijd, die tussen orde en chaos, welke in elkaar overgaan. Chaos overwint de kosmos om over te gaan naar een nieuwe scheppingsorde. Dan heerst er weer vrede.
Het loeiend vuur zal ze niet schroeien; het zal ze zelfs niet raken, en hun voedsel zal ochtenddauw zijn.
(Völuspá)
Door de takken zullen zij een nieuwe zon zien ontbranden als de wereld eindigt en opnieuw begint.
En natuurlijk zie ik op tegen de moeilijke tijd die komen gaat, want nee dit waait niet over, we zijn nog maar aan het begin. Maar ik heb liever dat de pleister er maar snel wordt afgetrokken. Ook heb ik het vertrouwen dat hierna een nieuwe scheppingsperiode komt waarin wij beslissen wie we willen zijn. Dit vergt toewijding, samenwerking en acceptatie. Wij zijn de zaadjes voor deze toekomst, wij zijn de auteurs van dit verhaal. Wij zijn diep van binnen allemaal zielen die deze grote moedige reis hebben ondernomen in dit menselijke pak op dit moment in de menselijke geschiedenis.
Dit is het lieve mensen. Wat willen wij creëren? Hoe willen wij samen leven op deze prachtige planeet? Weet dat we niet gered worden, anderen gaan dit niet voor ons oplossen. Niet de politiek, niet rechters, niet een guru, niet een alien, niet God, niemand, alleen wij zelf.
Ik geloof (vreselijk woord) in magie en verwondering. In onze eigen creatiekracht. We mogen terugkeren naar onsZelf en onze grootsheid gaan belichamen, het oefenen is voorbij. Laten wij onze diepste verlangens gaan leven als wij nog herinneringen wat deze zijn. Waar verlang jij naar? Ik vind dit antwoord zo moeilijk! Mijn Noordermaansknoop staat in Schorpioen, mijn weg in dit leven is te bewegen richting mijn verlangens, maar deze liggen diep verscholen in de donkere poel van mijn emoties en ver buiten mijn comfortzone. In 2022 wil ik het diepste verlangen van mijn ziel ontdekken en beantwoorden. En ja dit vind ik spannend, maar er is geen keuze.
Ontmaskering
De mensheid wordt ontmaskerd en laat zijn ware aard zien. Wie ben jij? Wie ben jij echt? Het antwoord op deze vragen moeten zich gaan uiten in actie, in doen, in deze waarheid echt gaan leven en ja dat wakkert bij mezelf onrust op, want dit pad is onzeker en niet helder en ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit voor mij een makkie is, verre van, deze tijd daagt me enorm uit, maar juist hier zit de meeste groei en uiteindelijk is dit ook waarom wij hier zijn. Er is bij mij steeds meer vertrouwen dat dit pad zich ontvouwt zodra ik de eerste stappen ga zetten. Maar ja hè die eerste stappen…pfff.
In veel opzichten worden we nu geroepen om ons te concentreren op wat echt belangrijk is, om oud, destructief, overgeërfd gedrag te veranderen en nieuwe manieren te vinden om weer betekenis te verweven in ons dagelijks leven.
Wat is jouw rol?
Haha ik dacht ik heb geen zin in reflecteren dus ik houd het kort dit jaar, maar zo vloeien er toch weer veel woorden uit mijn toetsenbord.
We are the ones we have been waiting for.
Hier is op 2022! Proost!
P.S.
Ik zat nog te denken over het Noordse wereldbeeld en Ragnarök, het grote gevecht aan het wereldeinde. De goden weten dat dit gaat gebeuren. Daarom laat Odin zijn uitverkoren helden gewoonlijk een verraderlijke dood sterven, en daar komt Walhalla om de hoek kijken. Odin wil zijn beste helden dood hebben zodat hij ze in zijn ‘Hal van de Gevallenen’ (Valhalla) kan verzamelen, waar ze dagelijks tegen elkaar vechten om te oefenen en aan het eind van elke dag in de dood weer tot leven komen om te feesten. Odin weet dat Ragnarök gaat komen, maar omdat hij niet weet wanneer, wil hij zijn strijdmacht te allen tijde zo sterk mogelijk houden, ook al ligt de uitkomst al vast. Zelfs de goden zullen sterven en hun partij zal het onderspit delven, en dat weten ze. Maar daarom willen ze nog niet onderhandelen, laat staan naar de andere partij overlopen. Weigeren je gewonnen te geven, daar gaat het om. Pas bij de ultieme nederlaag kun je laten zien uit welk hout je gesneden bent. Food for thought nietwaar?
