Hoe gaat het? Lang niets gepost, ik weet het. Ik wilde al een tijd schrijven, maar kon of de tijd en rust niet vinden, maar ook heb ik heel bewust wat minder tijd online doorgebracht. Bovendien wilde ik mijn ervaringen goed integreren, zonder er woorden aan te geven.
Vandaag wil ik mijn ervaring delen van een Rite of Passage die ik heb gedaan o.l.v. Wiggert Meerman.
Ik merk dat ik wil schrijven over deze ervaring, maar hoe breng je zoiets onder woorden, alle woorden doen eigenlijk afbraak aan ervaringen, maar ik wil toch wat delen. Mensen om mij heen vragen hoe het was en wat we gedaan hebben en ik merk dat ik het lastig vind hierover te praten, omdat het a. dus niet echt onder woorden te brengen is en b. de inhoud ‘geheim’ is en ik niet weet hoeveel ik mag delen. Wiggert houdt de inhoud geheim, omdat hij heeft gemerkt dat als hij deelt wat er tijdens het weekend gebeurt, mensen niet meedoen en ook draagt dit bij aan het ongemak, je wordt door het onbekende programma al uitgedaagd. En zijn wij mensen ook niet gewoon nieuwsgierig en aangetrokken tot alles wat in mysterie gehuld is? Dus het is ook een mooie marketingtruc om mensen te trekken. Slim!
Mijn intentie is vooral uit mijn hoofd komen, meer gaan voelen waar ik mijn focus op wil richten en beter in mijn kracht komen en blijven, ik leef de laatste tijd op een waakvlammetje en alle passie en levenslust is er een beetje uit. Ik overleef meer dan dat ik echt volop leef. Soms voel ik me net een wandelend hoofd, alles van een afstandje beschouwend en niet echt deelnemend aan dit fysieke bestaan. En dit terwijl ik al jaren bewust werk aan persoonlijke groei en zelfkennis (haha de frustratie en het ongeduld!). Toch realiseer ik me dat ik wel steeds een laagje afpel. Ik ben het zo zat om met de pijn en angst rond te blijven lopen. Soms vergeet ik in het dagelijks leven hoe ver ik al gekomen bent, maar toch merk ik dat een hoop ‘werk’ toch blijft steken in het koppie en ik heb behoefte aan het diepere werk, mezelf echt uitdagen en tot de kern komen. Pas als de trauma vanuit de wortel heelt, dan kan ik verder groeien. Op dit moment voel ik dat ik klaar ben voor het volgende niveau, niet nog meer informatie, maar echt het diepere voelen, transformatie en heel belangrijk, echt stappen gaan zetten. Die volgende stap ligt buiten mijn comfort zone, juist in die pijn en dit weekend helpt me te laten ervaren dat het in mijn hoofd veel enger is dan het daadwerkelijk voelt. Dus oprekken die grenzen, mezelf uitdagen.
Rite of Passage
Al een tijdje staat Wiggert Meerman’s Rite of Passage op mijn vizier. Wat mij aanspreekt in Wiggert is zijn nuchterheid, zijn kracht, openheid en nieuwsgierigheid. Ik luister naar zijn podcast Eindbazen en heb zijn boek “Op zoek naar antwoorden” met veel plezier gelezen.
Via mijn werk kan ik aanspraak maken op een opleidingsbudget en in plaats van voor een praktische cursus zoals Excel of iets dergelijks te kiezen, kies ik dit keer dat ik een retreat als dit waard ben. Ik vraag Wiggert’s Rite of Passage (met toch wel spanning, “is dit niet brutaal of gek om aan te vragen?”) aan en het is zowaar gehonoreerd, Grote Blij! Ik ben heel dankbaar dat ik een werknemer heb die in mijn persoonlijk leiderschap wil investeren! Immers als ik goed in mijn vel zit dan functioneer ik ook beter.
De voorbereiding
Het ongemak begint al bij het moment van inschrijven, de inhoud van het retreat is immers geheim, je weet niet wat je te wachten staat. De eerste opdracht is een week van te voren een video te delen met de groep waarin je jezelf voorstelt en je intenties deelt. De eerste confrontatie met mijn onzekerheid, wat een stomme video (maar ik doe het niet over) en oh wat is iedereen mooi, succesvol en sportief, yikes daar is dat stemmetje in mijn hoofd weer, ‘ik ben niet goed genoeg’! Ook volgt er een ‘dieet’ zodat we lekker schoon en zonder extra prikkels het weekend in gaan.
Note video: Heerlijk, ik hoor de fouten, zijn = haar, copy van de volgende = vorige, etc. Ook heel veel herhaling en ja we weten dat je al heel vaak dit soort retreats hebt gedaan ;-). En kijk in de camera moppie! Maar ik ga het zo laten, one take. Perfectionisme bye bye!
Het retreat vindt plaats ergens afgelegen in Drenthe. Omdat het met het OV best een lange reis is, metro’s, treinen en bussen en het OV de laatste tijd niet echt betrouwbaar, besluit ik een dag eerder af te reizen en mezelf een nachtje in een lokale B&B cadeau te doen. Hier geniet ik een dag van de prachtige Drentse natuur en cultuur, ik voel me al een ander mens, de drukte van de stad valt van me af. Iedereen is vriendelijk en heeft aandacht voor elkaar, het is stil en in de nacht is het donker, zo donker dat ik sterren achter sterren kan zien, wie heeft Netflix nodig als je dit hebt?! Zo genieten!
De aankomst
Ik slaap dan ook 10 uur (ben zo moe de laatste tijd) en word de volgende ochtend verkwikt wakker. Een heerlijk ontbijt op de kamer met uitzicht over de weilanden en toch wel een kriebel in mijn buik, want wat staat mij de komende dagen te wachten? Waar ben ik aan begonnen? Ik pak mijn rugzak en loop in een half uur naar de locatie van het retreat, een mooi wandeling langs het kanaal, genietend van de rust, stilte en natuur. Wij verblijven dit in een mooie vrijstaande boerderij, ik ben de eerste die aankomt, typisch haha, ben bijna altijd te vroeg op afspraken, ik heb een hekel aan haasten en te laat komen. Het voordeel is wel dat ik vrije keuze heb voor een bedje. De meeste kamers zijn boven op zolder, nou ja kamers, gordijntjes tussen bedden in. Ik kies voor de enige kamer beneden, dan hoef ik ook niet als blind kippie (zonder lenzen) midden in de nacht de trap af voor de wc. De kamer zou ik dit weekend met een andere vrouw delen (toevallig ook in loondienst en het retreat betaald door haar werk, je voelt elkaar toch aan zo blijkt weer), we hebben direct een fijne klik en storen elkaar niet in de kamer, het voelt fijn.
Steeds meer grote en dure auto’s arriveren, deze mensen zijn financieel gezien een stuk beter af en dit verwachtte ik wel, want Wiggert’s doelgroep is voornamelijk succesvolle ondernemers en high achievers. Maar in plaats van me geïntimideerd te voelen of hier oordelen op te hebben, kies ik ervoor mij door hen te laten inspireren. Dit is voor mij ook een reden waarom ik voor dit retreat kies, weg uit de New Age-, love and light – en laten we eerlijk zijn, toch ook vaak wel moeite hebbend met financiële compensatie vragen voor diensten- hoek en meer richting praktisch leider- en ondernemerschap. Ik realiseer me ook – en later ook in één van de oefeningen – dat in mijn tribe voornamelijk uit mensen bestaan die ongeveer net zoveel verdienen als ik, de meeste in loondienst, weinig ondernemers en ik heb van huis uit weinig financiële knowhow meegekregen. Geld was toch altijd iets wat er te weinig was, zuinig op moet zijn (vooral niet laten rollen) en je heel erg je best voor moet doen. Niet dat we arm waren, maar ondernemend en relaxt werd er niet met geld omgegaan, bovendien werd het nogal eens ingezet als vervangingsmiddel voor liefde en aandacht. Dus ja geld is voor mij vooral iets waar ik heel zuinig op ben en veel angst en ook excuses op geprojecteerd heb. Je moet het dus echt verdienen of bent het toch niet waard, zoiets. En als je jezelf niets waard vindt, dan wil dan trek je geld ook niet aan, want je ‘verdient’ het niet. Wederom dat overleven en niet leven. Leuk om die gedachte weer voorbij te zien komen, oordeel op mezelf (‘je bent niet goed genoeg’, ‘je bent de enige die geen auto heeft’, etc.) en anderen (‘zie hem nou met zijn vette SUV’, ‘pfff ik zou de benzine niet eens kunnen betalen’, etc.) en dit hier bewust omzetten naar een positieve overtuiging.
Er zijn 24 deelnemers van 25 tot 76 jaar jong, leeftijd, functie en verhalen eromheen doen er niet toe, het gaat om wie wij zijn.
We leveren allemaal onze telefoon in. Heerlijk, vrijheid, ik mist mijn telefoon ook helemaal niet dit weekend, had ik ook niet verwacht, ben niet zo verslaafd aan het ding en vind het heel fijn dat niemand om mij heen constant naar dat schermpje loopt te staren. De hypnose en afleiding is weg! Er is aandacht voor onszelf en elkaar. Wat een rijkdom!
Het aandeel mannen en vrouwen is mooi in balans en dit vind ik ook heel prettig. Veel workshops en retreats waaraan ik heb deelgenomen zijn vrouwenclubjes met hier en daar een man en die dynamiek is toch heel anders. Ook zijn er twee begeleiders, naast Wiggert nog een fysieke trainer- (Lennart) en een ademwerkcoach (Yoram).
Het programma
Omdat ik niet teveel wil delen over het programma, deel ik alleen dat er diverse methoden worden ingezet; ademwerk, lichaamswerk, (dynamische) meditaties, sjamanisme, visualisatie, trancereizen, natuurbeleving, zweethut, veel oefeningen samen met anderen in de groep, contact maken, grenzen aangeven en nog veel meer. Het grootste deel van de tijd is het vooral ervaren, maar zo nu en dan doen we een oefening in ons werkboek, ik merk dat ik op een aantal oefeningen toch weer vastloop en ga hier nu verder actief mee aan de slag, de antwoorden zullen komen, als ik hier maar bewust mee bezig blijf. De theoretische oefeningen gaan over doelstellingen, tijdbesteding, waarden, uitdagingen, kernwaarden e.a. Met een van de oefeningen beoordeel ik aspecten van mijn leven en ik scoor mijn leven met een magere 6.3. Klaar daarmee, hup ik ga voor de 10! Dat heb ik altijd gedaan, streven het beste uit mezelf te halen op school e.d., dus ik kan dit ook met mijn leven! Kom op dan!
De Zweethut
Een van de onderdelen die niet geheim is en ik enorm naar uitkijk is de zweethut. Zweethutceremonies zijn geïnspireerd op een eeuwenoude traditie die bij verschillende natuurvolkeren voorkwam en -komt. Deze zweethut is doorgegeven door wijlen Archie Fire Lame Deer en zijn zoon John, Lakota indianen. De ceremonie dient als reiniging voor lichaam, geest en ziel. De ceremonie is een viering van het leven en de zweethut is de plek waar we in het tijdloze nu plaatsnemen en ons dagelijkse zelf een pauze mag nemen. Dit is Indian Time. het besef van tijd en ruimte verandert. De kern van een ceremonie is gebaseerd op een van de oudste religies ter wereld: het geloof in de natuur (ook wel Animisme genoemd). Hierbij wordt uitgegaan dat alles een ziel heeft en dat wij met elkaar onderdeel zijn van een groot geheel. Alles is met elkaar verbonden. De mens staat hierin niet centraal maar moeder aarde. Zij die ons draagt, leven geeft, voedt en ook weer opneemt als we sterven.
De hut van het stenenvolk is een lage koepelvorminge hut van wilgentwijgen waar in het midden, in de aarde, een put is uitgegraven. Eén voor één kruipen we de lage en kleine hut in, wij alle 27, eerst de vrouwen, dan de mannen. Hutje mutje, op en in elkaar zitten we gebogen in het duister, onze kont op de koude natte grond, echter dit zal snel opwarmen en welkom zijn, die koude blubber. Met spanning wachtend op wat komen gaat. Roodgloeiende stenen worden door de vuurvrouw vanuit een ceremonieel vuur de hut ingedragen en in de put gelegd, de tent gaat dicht, de watergieter/begeleider zingt prachtige liederen en giet water over de hete stenen en dan…. Tijdens een ceremonie ontstaat een mystieke sfeer die zich misschien wel het beste laat vergelijken met een zeer diepe vorm van meditatie. Alle krachten doen mee, de wind, de regen, de zon, maan en sterren. Alle dieren doen mee, zelfs de stenen (ook wel Natuurgodsdienst of Animisme genoemd).
Terwijl er wordt gebeden en gezongen, wordt er water over de stenen gegoten en het wordt steeds warmer. Er zijn verschillende rondes, waarbij mensen er eventueel uit kunnen en nieuwe stenen naar binnen worden gedragen. De ervaringen in de groep lopen uiteen. Sommigen hebben het moeilijk, voeren duidelijk strijd met zichzelf, we schikken en maken plaats zodat zij kunnen liggen. We steunen elkaar, je voelt het in de energie in de tent. We delen onze prayers voor mensen die we kennen, onszelf en de wereld. We proberen in de ons onbekende taal mee te zingen. We verstaan de woorden niet, maar de intentie wel. Heel krachtig! De opbouwende energie voelt een beetje als een snelkookpan, het is donker, oncomfortabel en heet! Ik kom in een soort diep gevoel van geborgenheid, van overgave, ik kan nu niets en hoef nu niets, niemand verlangt nu iets van mij, mezelf incluis. Ik hoef hier alleen maar te zitten en ademenen. Ik voel me niemand en alles tegelijk. Eén. Het voelt ook als een soort van vredig thuiskomen. De plek komt bekend voor en doet me denken aan een Ayahuasca reis waar ik in de aarde werd gezogen, als in een soort baarmoeder, maar ook een plek waar ik weleens met meditaties en trancereizen kom, ik noem het altijd de ‘void’, het oneindige duister, geen licht, niet kwaadaardig, integendeel, het voelt als pure potentie, rust, stilte, oneindigheid, Het Al, alles en niets, een oer-herinnering. Ik voel mijn lichaam niet meer, voel de knie van mijn buurvrouw en mijn buurman voor me niet meer, ook mijn slapende been niet. Ik ben. Ik voel een diepe liefde voor alles en iedereen, vrede en saamhorigheid. Een herinnering wie we gezamenlijk zijn. En ook respect voor de natuur en haar kracht, buigend naar de grond, met mijn handen in de aarde maak ik contact met haar en haar wijsheid en liefde.
Die Indian Time gaat inderdaad op, want als we naar buiten kruipen, blijken we 2,5 uur in de tent te hebben gezeten. Knuffels en ontlading volgen. Ik voel me herboren!
Delen is helen
Eerste dag veel fysieke uitdaging, tot het randje, over het randje, voelen waar de grenzen zijn en niet in het comfortable gebied blijven, te laag insteken, maar alles geven. Het stroomt, heerlijk, maar toch die hardnekkige afleidende gedachten blijven steeds komen. Elke keer weer terug naar het nu, focus, adem. De eerste dag merkte dat ik me toch een beetje inhield om krachten te sparen, zo sta ik ook in het leven merk ik op, ik houd me in zowel qua lichamelijk inspanning en bijvoorbeeld ook geld, want je weet nooit of je in de toekomst nog nodig hebt. Ik heb dus de overtuiging dat er niet genoeg is, dat ik zuinig moet zijn. Maar ik realiseer me dat er overvloed is en niets is eindig, energie is er altijd. Een hardnekkig overtuiging, ik zie hem, nu nog een de nieuwe overtuiging van overvloed echt gaan leven, pff best lastig in een tijd van crisis en schijnbare tekorten. Maar goed het is dan ook spiritueel werk, werken, een werkwoord, niet afwachten en hopen dat het ooit veranderd, nee aan de bak!
Wat betreft de fysieke oefeningen, ik ben krachtiger dan ik mezelf credit geef. Ik kom best goed mee met alle sportieve oefeningen (dus toch niet zo slappies), ik kan ook duidelijk mijn grenzen aangeven en ik ben niet bang van uitdagingen. Ik denk niet dat ik ooit een high intensity sporter word, maar zeg nooit nooit. Ik probeer de ochtend dynamische meditatie erin te houden, iig op de dagen dat ik thuis werk (zonder het ‘schreeuwen’/expressie gedeelte want denk niet dat mijn buren daar blij mee zijn). Zal straks tijdens de koude winter ook wel van pas komen 😉
Bij die oefening waar veel geschreeuwd wordt schrik ik hoe mijn innerlijk kind zich gedraagt, ik beweeg naar de muur en begin te huilen, het kleine gepeste muurbloempje zit nog in mij. Ik durfde vroeger niet naar het midden van een zaal, perron of andere grote ruimte, te lopen, de arts noemde het ruimtevrees, ik bewoog angstig langs muren en doe dit nu instinctief weer bij het luide roepen en brullen. En het is goed, ik laat het gebeuren, ik voel het, doorvoel het en ik ben veilig. Ik ben nu volwassen en ik kan voor mezelf staan, die muur beschermt me niet, integendeel die houd mij tegen! Als ik zelf de eerste keer wil meeschreeuwen komt er geen geluid, het geluid stokt in mijn keel of slaat over en ik moet lachen (een reflex als ik me oncomfortabel voel). Ik voel geen boosheid, waarom zou ik schreeuwen? Maar waarom voel ik geen boosheid of wil ik die niet voelen? De volgende dag dat we de oefening doen, kan ik zelf ook een beetje mee schreeuwen, nog niet zo luid en oer zoals sommigen, maar het begin is er. Eerst nog onwennig, schor en mijn stem slaat over, maar op een gegeven moment komt er toch een geluid uit! Wat een bevrijding om ruimte te geven aan de emotie, ik voel me een ander mens. Binnen een uur voel ik me getransformeerd, alles in mijn systeem krijgt de ruimte door… Ahhhh! Note to self, vaker lekker schreeuwen (sorry buren)!
Bij vlagen voel ik me een beetje eenzaam, maar dat heb ik vaker in groepen, ik voel dat ik niet pas, ik verlang naar verbinding, maar lijk dat niet te kunnen maken op het niveau waar ik dat verlang, ik kan slecht aan de oppervlakte blijven. Maar moet ook toegeven dat ik me bewust een beetje afhoudend opstel dit weekend, omdat ik me snel verlies in anderen en nu echt op mezelf wil focussen, ik kom dit weekend niet zozeer om me te verbinden met anderen, maar met mezelf. In mijn dagelijks leven heb ik gelukkig een aantal mensen bij wie ik die diepgang wel voel, die acceptatie, zonder maskers. Toch is die diepe eenzaamheid hardnekkig en hier zonder afleiding voel ik het wel en het is goed. Ik ga even de natuur in en realiseer me dat ik nooit echt alleen ben.
Ik mis zoals ik verwachtte mijn mobiel niet, ook een week lang geen koffie, suiker en zout consumeren gaat me prima af. Het eten hier is trouwens verrukkelijk en met zoveel lichaamsbeweging heb ik honger als een paard en laat het me goed smaken. Steeds meer kom ik los uit dingen proberen te plannen, steeds meer beweeg ik mee met wat is. Eerste dag kwam nog de gedachte over douchen langs (zo stom dat soort gedachten, ik moet er om lachen.). Er zijn zo weinig douchecabines, zoveel mensen, als ik maar kan douchen in de ochtend (weer dat denken in tekorten, hardnekkig!). Maar al snel maakt het me niet meer uit, ik zweet de hele dag door en pak een douche wanneer het uitkomt, prima. Ook de ‘zorgen’ over thuiskomen na afloop van het retreat is snel opgelost, want iemand biedt uit zichzelf aan me een lift te geven, zonder dat ik er zelf over begonnen ben, zo dankbaar!
Ook een inzicht is dat ik denk dat ik niets kan en/of geen passies heb, maar dat is onzin! Ik hoor van zoveel mensen dat ik wel degelijk goed functioneer in mijn werk, capabel ben en ja ik heb mijn zaakjes over het algemeen prima op orde, zowel op het werk als privé. Ik heb best veel talenten (en wat ik nog niet kan dat leer ik) en ook passies, denk maar aan Heidendom, Tarot, Runen, magie, wildplukken, tuinieren, tekenen, SoulCollage, Yoga, wandelen, koken en zelfkennis. En hoeveel geld je verdient maakt niet uit, dat weet ik natuurlijk wel, maar toch weer een reminder dat iedereen zijn of haar struggles heeft, met een onderneming, een goede baan, een gezin, een groot huis komt ook verantwoordelijkheid en ik realiseer me al heel lang dat dat is wat me weerhoudt hier voor te gaan, diep in mezelf wil ik die verantwoordelijkheid niet uit angst om te falen en te verliezen. Hetzelfde met liefde, ik begin er (semi-onbewust) niet aan, omdat ik bang ben dat het toch weer fout gaat. Tja zo kom je nergens. En wat is het ergste wat kan gebeuren? Allemaal dingen die ik me al realiseer maar het ebt toch vaak van mijn vizier en je gaat gewoon door en zo wordt elke dag is weer een kopie van de vorige, in de comfort zone, geen verandering, want dat is veilig. Nu verandert het leven toch wel of ik het nu wil of niet, dan kan ik beter maar zelf die veranderingen doorvoeren en niet afwachten tot ze me ‘overkomen’. Stop met het leven laten gebeuren, maar ga zelf leven, weg uit de slachtoffer rol en terug als leider. Pak die teugels! Loskomen van de kleine ik, meer tijd besteden aan dingen die me energie geven, mijn eigen bedrijf (Joy in Creation) uit het slob trekken en werken aan zichtbaarheid, mijn hart openen en weer gaan daten en me blijven uitspreken voor wat ik belangrijk vind. Expressie is zo belangrijk, als dit niet wordt geuit dan volgt depressie en burn-out.
Trauma
Luister ook naar deze mooie video van Wiggert: https://eindbazen.nl/podcast/156-wiggert-meerman-hoe-trauma-zich-opslaat-in-ons-lichaam/
Wiggert zegt ook tijdens het retreat, hij is er niet om onze problemen op te lossen, wij creëeren onze eigen shit en moeten dit ook zelf oplossen; “jij bent jouw probleem”. Hij, Lennart en Yoram zijn er om ons te faciliteren ons zelfhelend vermogen in te zetten.
Het is mooi iedereen’s proces waar te nemen en daarin te delen; herkenning, compassie, inspiratie en aha-momenten. Het valt me op dat er weinig drama is in de groep, er is geen persoon die alle aandacht trekt, iedereen neemt zijn of haar verantwoordelijkheid en de coaches geven goede bedding voor ieder’s proces, ik heb wel eens anders meegemaakt tijdens retreats. Er is nu volledige aandacht voor wat zich aandient. Toch kan ik er ook dit weekend niet helemaal bij komen, bij die kern, ik heb wel het gevoel dat ik weer een laagje heb afgepeld, bepaalde triggers doen me niets meer merk ik, maar dat verlangen naar een dieper voelen, daar kan ik nu niet bij komen. Helaas, maar ik vertrouw er op dat het komt wanneer de tijd daar is. Er is nog werk aan de winkel en ik ben te druk bezig met dit willen en daar ga ik het niet vinden, in willen en in drukte. Het mag zich ontvouwen.
We hebben allemaal ons portie struggles, we lopen allemaal rond met trauma. Je blijft ermee worstelen of je kijkt het aan en dealt ermee. Tijd om verantwoordelijkheid voor mezelf te nemen.
Afsluitend
Het echte werk begint nu, in het dagelijks leven!
Delen is helen. Verbinding ontstaat als je dingen deelt. Het heelt mij en het heelt jou misschien, bij een stukje herkenning, wellicht voel je je dan niet gek of alleen, als je weet dat anderen hetzelfde ervaren, we doen dit samen!
Haux Haux.
